ภูมิภาคอื่นก็สำคัญนะ เพราะประเทศไทยไม่ได้มีแค่กรุงเทพฯ

ณ ปัจจุบันประเทศไทยมีทั้งหมด 77 จังหวัด โดยจังหวัดล่ามาหลังสุดก็คือจังหวัดบึงกาฬ และประเทศไทยประกอบด้วย 6 ภูมิภาคคือ ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง ภาคตะวันออก ภาคตะวันตก และภาคใต้ โดยมีจังหวัดกรุงเทพฯเป็นเมืองหลวง จุดศูนย์กลางความเจริญของประเทศ

‘ กรุงเทพมหานคร อมรรัตรโกสินทร์ มหินทรายุธยา มหาดิลกภพ นพรัตนราชธานีบูรีรมย์ อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต
สักกะทัตติยวิษณุกรรมประสิทธิ์ ‘

กรุงเทพมหานคร ความหมายว่า พระนครอันกว้างใหญ่ดุจเทพนคร ในเมื่อกล่าวถึงกรุงเทพมหานครแล้วก็มีเกล็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับเมืองหลวงของไทยนี้มาฝากกัน อาทิเช่น เป็นมหานครที่ชื่อเต็มยาวที่สุดในโลก, เป็นเมืองที่ค่าครองชีพสูงเป็นอันดับที่ 81 ของโลก, คลองที่มีความยาวมากที่สุดในกรุงเทพฯคือ คลองแสนแสบ มีความยาว 65 ก.ม. เป็นต้น

ซึ่งตามความเป็ยจริงแล้ว ปัจจุบันกรุงเทพฯเป็นเมืองในฝันของใครหลายคน ทั้งความเจริญ การหางานที่หลากหลาย ระบบคมนาคมต่าง ๆ ทำให้เกิดปัญหามากมายตามมา เช่น ความแออัด รถติดในถนนหลาย ๆ สาย รวมถึงความเมื่อโทรมต่าง ๆ ภายใต้ความเจริญก็มีอยู่มาก อย่างชุมชนแออัด แย่งกันกินแย่งกันใช้ ซึ่งเมื่อเกิดปัญหาต่าง ๆ ตามมาก็ยากที่จะแก้ไข ดูตัวอย่างเช่น ปัญหาฝุ่น PM 2.5 ที่สร้างความเดือดร้อนให้ชาวกรุงอยู่ไม่น้อยเป็นเวลาหลายเดือน

‘ ไม่ควรรอให้เกิดกับกรุงเทพฯก่อนแล้วเรื่องถึงโด่งดัง ‘

และตลอดมาเหมือนกับว่าจะมีแต่การเอาอกเอาใจแต่กรุงเทพฯเสมอมา เปรียบดั่งทุกจังหวัดคือพี่น้อง และกรุงเทพฯคือลูกรัก ที่ไม่ว่าจะอะไรก็สนใจแค่กรุงเทพฯ ยกตัวอย่างปัญหามลพิษฝุ่นควัน ซึ่งความจริงแล้วปัญหานี้จังหวัดเชียงใหม่ประสบมานานกว่ามากแล้ว แต่ไร้ซึ่งการเหลียวแลจากหน่วยงาน แต่พอกรุงเทพประสบปัญหานี้ปุ๊บ ก็ดังปั๊บทั้งหารประชาสัมพันธ์และรณรงค์ ซึ่งเป็นเรื่องดี แต่ถ้ามาตรฐานการแก้ปํยหาแบบนี้เกิดกับทุกพื้นที่จะดีกว่าไหมล่ะ ไม่ควรรอให้เกิดกับกรุงเทพฯก่อนแล้วเรื่องถึงโด่งดัง

ดูเหมือนการวางแผนแบบนี้จะผิดพลาดไม่น้อย ในการวางเมืองกรุงเทพฯให้เป็นมหานครที่มีสาธารณูปโภคครบครัน ต่างลิบลับกับจังหวัดอื่น เกิดเป็นปัญหาแบบรวยกระจุกจนกระจาย ไม่มีการกระจายความเจริญออกไปยังภูมิภาคอื่น ต่างจากประเทศอื่น ๆ ที่เจริญแล้ว เช่น ญี่ปุ่น ที่มีการส่งเสริมความเจริญไปยังเมืองอื่น ๆ นอกจากโตเกียว อย่างโอซาก้า นาโกยา เกียวโต อย่างอเมริกาที่แม้นิวยอร์กจะไม่ใช่เมืองหลวงแต่ก็เจริญมากเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก

‘ เกิดแรงจูงใจในการทำมาหากินในบ้านเกิด
ไม่จำเป็นต้องดั้นด้นออกตามฝันในกรุงเทพให้แออัด ‘

จึงอยากให้รัฐมองเห็นถึงความสำคัญของการลดความเหลื่อมล้ำในสังคม ด้วยการวางแผนกระจายความเจริญไปสู่ชนบท ส่งเสริมการปกครองส่วนท้องถิ่นให้มากพอที่จะสร้างสาธารณูปโภคเองได้โดยไม่ต้องพึ่งงบประมาณจากส่วนกลาง และหากความเจริญได้กระจายสู่ภูมิภาคมากขึ้นแล้ว จะทำให้เกิดแรงจูงใจในการทำมาหากินในบ้านเกิด ไม่จำเป็นต้องดั้นด้นออกตามฝันในกรุงเทพให้แออัด และเมื่อทำงานในบ้านเกิดของตนก็จะเล็งเห็นปัญหาอื่น ๆ และช่วยกันพัฒนาท้องถิ่นแข่งกันสนุก ๆ แต่ได้ความเจริญ สุดท้ายก็ลดความเหลื่อมลำ กระจายรายได้สู้ท้องภิ่น ลดความแออัดของเมืองหลวงได้ ..เพราะประเทศไทยไม่ได้มีแค่กรุงเทพ