My Dear มีเดีย

ทุกวันนี้คนที่มีพรสวรรค์หาไม่ยาก พวกเขารู้ตัวว่ามีแต้มต่อ แต่พรสวรรค์ที่มีกลับทำให้พวกเขาประมาทในการลงมือทำ คิดว่าอย่างไรเสียก็ไปถึงจุดหมาย

ความพ่ายแพ้ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายชนิดที่คุณต้องด้อยค่าตนเอง มองในอีกมุม คนที่พ่ายแพ้คือคนที่ลุกขึ้นมาสู้และกล้าพอที่จะลงสนาม ดีกว่าพวกที่ไม่ทำอะไรเลยเพราะกลัวที่จะแพ้ เหนืออื่นใด ความพ่ายแพ้คือประสบการณ์ชั้นดีที่จะทำให้คุณมีแต้มต่อที่จะทำให้ปัจจุบันนั้นดีขึ้น

"เมื่อศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ถูกด้อยค่า เมื่อความยุติธรรมและความเท่าเทียมถูกกลืนหาย เมื่อเราแทนที่ความรักด้วยความเกลียดชัง เมื่อเราสร้างความเข้าใจผิดให้กระจายไปทั่วสังคม เมื่อนั้นเราจะไม่เห็นสังคมที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอีก"

ทุกวันนี้สิ่งที่เราได้ยินเป็นเพียงแค่ความคิดเห็น มีความจริงอยู่น้อยมาก จนสร้างความเชื่อต่อ ๆ กัน ทำให้ผู้คนมีมุมมองอคติ จึงมีค่าไม่ต่างจาก จุดไข่ปลา

มีข่าวว่าภาครัฐที่พยายามจะทำให้ดิจิทัลคอนเทนต์ไทยเป็นสินค้าส่งออกสำคัญ ช่างย้อนแย้งกับผู้ประกอบการ ที่แทบจะไม่ได้รับความสนับสนุนจากภาครัฐสักเท่าไรเลย

ปัญหาใหญ่สุดของการสื่อสาร คือการรับฟังเพื่อตอบโต้ ไม่ได้รับฟังเพื่อทำความเข้าใจ จึงอยากให้ผู้มีอำนาจทั้งหลายลองเงี่ยหูรับฟังเสียงคนตัวเล็กบ้าง

แค่เริ่มต้นด้วยการคอนโทรลซีข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต เพื่อนำมาเป็นบทความของตนเองด้วยการคอนโทรลวี แถมยังเป็นนักวิ่งฝีเท้าจัด เวลามีงานอะไรที่สปอตไลต์จะฉายจับก็รีบวิ่งเข้าไปหาที่ทาง เหล่านี้คือเส้นทางที่ไม่ได้สร้างความเจริญก้าวหน้าเลยแม้แต่น้อย หากเป็นการด้อยค่าตนเองมากกว่า

ทุกวันนี้มักได้ยินคำว่า "เกิดไม่ทัน" "ครูไม่ได้สอน" หรือแม้แต่ "ไม่เคยได้ยินมาก่อน" ค่อนข้างบ่อยและทำให้รู้สึกว่าผู้คนในยุคสมัยนี้ไม่อยากมีความรู้รอบตัวกันแล้วหรือ เพราะความรู้รอบตัวไม่ใช่แค่ของประดับกายแต่บางครั้งเรื่องที่คุณรู้น่าจะทำให้คุณเอาตัวรอดในสถานการณ์ที่คุณเองก็คาดไม่ถึงก็ได้

สุดท้ายแล้วก็เท่ากับว่าหนึ่งคลิก หนึ่งแชร์ หนึ่งไลก์ที่ได้มา ต้องแลกกับการบั่นทอนความน่าเชื่อของตนเองลงไป (จะเอาอย่างนั้นจริง ๆ หรือ)

ใครปรับตัวได้เร็วโอกาสรอดก็มากตาม จำไว้ว่า "เมื่อเปลี่ยนทิศทางลมไม่ได้ ก็จงปรับใบเรือให้ไปทิศทางเดียวกับลม สุดท้ายก็จะไปถึงจุดหมายได้เช่นกัน"