ได้ฤกษ์ตัดริบบิ้นเปิดตัวคอลัมน์ใหม่ โดยคนหน้าเก่าอย่างกระผมเอง “ปั๊ม” ธันยเดช เกียรติศิริ ที่จะกลับมาพบกันทาง Tonkit360 ในคอลัมน์ “รถเราไม่เก่าเลย” อย่างไรแล้วก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคร้าบ
พูดถึงนิยามของคำว่า”รถใหม่” กับ “รถเก่า” บางคนอาจจะพิสมัยเสน่ห์รถเก่า และอีกหลายคนก็คงชอบความสะดวกสบายที่มาพร้อมกับความใหม่ แต่สำหรับผมแล้ว ไม่ว่าจะใหม่หรือเก่า ไม่ใช่เรื่องสำคัญ หากเราใส่ใจดูแลมันเป็นอย่างดี
ประเดิมสัปดาห์นี้ ขอยกตัวอย่างที่ไม่ดีของตัวผมเองในการดูแลรักษารถยนต์เลยก็แล้วกันครับ กับรถฟอร์ด โฟกัส แฮทช์แบ็ค สีแดง ปี 2012 เลขไมล์ 1 แสนกิโล ที่ผมมักเรียกมันว่า “หนูแดง” ซึ่งถูกปล่อยปละละเลย จอดทิ้งที่บ้านมาราว 2 ปี อาจจะมีขับออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวบ้าง เติมลม ล้างรถบ้าง แต่ก็น้านนานจะขับออกไปที
เวลาผมขับออกไปข้างนอก และเดินกลับมามองที่เจ้ารถฟอร์ดคันนี้ ผมยังหลงใหลในรูปโฉมของมัน รวมถึงสีแดงสดที่สะท้อนออกมายามแสงแดดสาดส่อง ทว่าความรู้สึกในการขับขี่หลังพวงมาลัย ผมรู้สึกได้เลยว่ามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ยางแท่นเครื่องที่น่าจะหมดสภาพทำให้อาการของรถสั่นชัดเจน โช้คอัพฝากระโปรงท้ายที่แทบไม่เคยเปิด ไม่สามารถดีดตัวขึ้นได้เองเหมือนก่อน รวมถึงยางทั้ง 4 เส้นที่แม้จะเปลี่ยนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว และวิ่งไปไม่ถึงพันกิโล ก็มีรอยแตกลายงาให้เห็นถ้าก้มลงไปดูใกล้ ๆ
หากใช้ภาษานักขับเอฟวัน ก็ไม่มี Reliability หรือคนขับไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจในตัวรถ ส่วนรถบ้านคนขับจะกังวลตลอด ว่าขับไปรถจะดับกลางทางหรือไม่ ขับไประบบไฟจะมีปัญหาหรือเปล่า และแน่นอนทำให้ผมไม่มั่นใจว่าจะขับไปไหนไกล ๆ ได้อีก ทั้งที่มันเป็นรถปี 2012!
นั่นจึงเป็นที่มาของพื้นที่ข้อเขียนเล็ก ๆ บนเว็บไซต์ที่ทุกท่านกำลังอ่านอยู่ตอนนี้ครับ จากนี้ไปทุกวันพฤหัสบดี ผมจะพยายามสรรหาเรื่องราวของโลกยานยนต์ในแต่ละแง่มุมมาฝากกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะทำอย่างไรให้รถของคุณพร้อมใช้งานอยู่เสมอ ไม่ว่าจะมีอายุกี่ปีก็ตาม
ส่วน “หนูแดง” ของผมตอนนี้มีคนรับไปดูแลต่อเรียบร้อยตามสภาพและราคาครับ และแน่นอนว่าเขาจะต้องซ่อมหลายขนานแน่นอน (ฮา) หนูแดง…พี่ขอโทษ!
