ผมเชื่อว่าทุก ๆ คนที่มีคนรัก หรือ ใครก็ตามที่เคยมีความรัก คงจะเคยประสบกับปัญหาเรื่องความหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง หรือในอีกมุมคือ การคุกคามพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่น ซึ่งพูดโดยรวมแล้ว ก็คือ การแสดงความเป็นเจ้าของ (มากเกินไป)
ที่มักจะนำมาซึ่งปัญหาระหว่างคนสองคน
โดยปกติแล้วตามความเข้าใจและความรู้สึกส่วนตัวของผมเอง ผมมองว่า การที่คนสองคนรักกัน ควรจะมีพื้นที่ตรงกลางไว้เสมอ ซึ่งหลายคนอาจมองว่า ในเมื่อตกลงคบกันแล้วก็ควรมีแต่ “พื้นที่ของเรา” สิ
คนเราร้อยพ่อพันแม่ เกิดมานิสัยใจคอการใช้ชีวิตมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ถ้าให้มากะเกณฑ์กันอยู่ในแค่พื้นที่ของเรา ..ใช่มันทำได้ แต่ไม่ยืนยาวหรอก รังแต่จะสร้างความอึดอัด
เพราะคุณคือคุณ ไม่ช้าไม่นานคุณจะรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวเองไป และสำหรับความสัมพันธ์ แน่นอนว่าต้องเกิดความสั่นคลอนตามมา คุณอาจโดนต่อว่าว่า “เปลี่ยนไป” แต่ความจริงแล้วคุณเพียงกลับมาเป็นตัวของตัวเอง ตัวคุณเองลึก ๆ กลับมาเรียกร้องหาพื้นที่ส่วนตัวท่ามกลาง “พื้นที่ของเรา”
เพราะการไม่เว้นว่างเหลือพื้นที่ให้แต่ละคนได้มีชีวิตของตัวเอง ได้ทำหน้าที่ตัวเอง คนรักกัน ควรรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ต้องการอะไร นอกเหนือจากพื้นที่ของเราแล้วควรมี “พื้นที่ของฉัน” และ “พื้นที่ของเธอ” ด้วย
เพราะความรักไม่ใช่การที่คนสองคนตัวติดกันตลอดเวลา ความรักคือการรู้ว่ามีอีกคนบนโลกที่คิดถึง เป็นห่วง คอยผ่อนทุกข์ แบ่งสุขกับเราเสมอ
เพราะเราไม่ใช่เจ้าของใคร นอกจากตัวเราเอง
