เวลาเพื่อน ๆ คอแห้ง (ที่ไม่ได้หมายถึงคอแห้งตรง ๆ) เพื่อน ๆ นึกอยากดื่มอะไรแก้กระหายกันบ้างนะ? ที่ถามแบบนี้ เพราะช่วงนี้มีซีรีส์ใหม่เอาใจสายแอล ที่พอเปิดขึ้นมาดูปุ๊บก็รู้สึกคอแห้งอยากจะนั่งจิบ (กระดก) เครื่องดื่มแบบในซีรีส์ตามปั๊บตอนนั่งดู ก็นะ อยากรู้นี่นาว่าฤทธิ์แอลกกอฮอล์หรือฤทธิ์ความฟิน จะชวนให้ใจสั่นได้มากกว่ากัน
Brewing Love เป็นซีรีส์แนวโรแมนติก-คอมเมดี้-ดราม่า ที่บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของหนุ่มสาวที่เริ่มต้นขึ้นจากเบียร์ คือพนักงานสาวจากบริษัทแอลกอฮอล์ที่มีส่วนแบ่งทางการตลาดเป็นอันดับ 2 ของประเทศ กับชายหนุ่มบรูว์มาสเตอร์ที่ผลิตเบียร์ท้องถิ่น ทั้งคู่มีจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์จากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ที่กลายมาเป็นสื่อกลางในการชุบชูใจกันและกัน เป็นความแปลกใหม่ดีสำหรับซีรีส์เกาหลี ในการดึงเอาวัฒนธรรมการกินของตนเองออกมาส่งขายเป็น soft power ได้แบบเนียน ๆ ดูตัวละครกระดกเบียร์กันเป็นขวด ๆ ที ก็แทบอยากจะลุกเดินไปร้านสะดวกซื้อมากระดกตามสักป๋องสองป๋อง แกล้มด้วยไก่ทอดงี้ หืมมม! ฟินน่าดู
อย่างไรก็ตามความน่าสนใจอีกอย่างก็คือ คาแรกเตอร์ของพระเอกนางเอกที่เอามาผูกโยงกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จนได้ เริ่มที่พระเอก เขาเป็นมนุษย์เอ็มพาธ (มาจาก Empathy) หรือก็คือคนประเภทที่อ่อนไหวง่าย รับรู้อารมณ์ความรู้สึกคนอื่นได้ไวและลึกซึ้งมาก สำหรับเขาจึงไม่ใช่แค่รับรู้ แต่ยังดูดซับเอาอารมณ์ความรู้สึกเหล่านั้นมาไว้กับตัว จนบางครั้งเขาก็สับสนไปหมดว่านั่นคือความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองหรือเป็นแค่ความรู้สึกที่รับมาจากคนอื่น เพราะที่เขาเห็น สัมผัสได้ และรับมาได้นั้น มันขนาดที่คนอื่นมีความสุขแล้วมีความสุขตาม และคนอื่นทุกข์ก็ทุกข์ตามโดยรับมาแบกไว้เหมือนเป็นเรื่องของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
นอกจากนี้ จากพรสวรรค์ก็ดันกลายเป็นคำสาปกลาย ๆ เพราะบางคนก็เข้ามาฉกฉวยผลประโยชน์จากความขี้สงสาร ความใจดีของเขา ไม่ก็ตัวเขารับอารมณ์ของคนอื่นมามากเกินไปจนตัวเองว้าวุ่นเอง บวกกับปมที่บ้านที่เจอมาตั้งแต่เด็กก็หนักหนาพอสมควร ด้วยความที่พ่อของเขาไม่ยอมรับหรือเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น จึงคอยตราหน้าเขาว่าเป็นพวกแปลกประหลาด เป็นคนป่วย เป็นลูกชายที่ไม่ได้เรื่อง ที่บ้านจึงมีเพียงแม่เท่านั้นที่เข้าใจและยอมรับตัวตนของเขา แต่แม่ก็มาด่วนจากไป เขาจึงกลายเป็นคนที่เหมือนกับเกาะร้าง โดดเดี่ยว และ introvert ขั้นสุด มักไม่ค่อยสุงสิงกับใคร อยู่กับคนเยอะ ๆ แล้วปวดหัวเหมือนโดนสูบพลัง ขีดเส้นแบ่งโลกส่วนตัวชัดเจนที่ห้ามใครข้ามเส้น ถ้าใครฝ่าฝืน จะถูกบล็อก
ส่วนนางเอกนั้น เป็นหญิงแกร่งผิดวิสัยผู้หญิงธรรมดา โปรไฟล์เก่าของเธอคืออดีตทหารหน่วยปฏิบัติการพิเศษที่ผันตัวมาเป็นเซลล์ขายเบียร์ ขายเก่งจนเป็นตัวตึง และเลื่อนตำแหน่งจากเซลล์ขึ้นมาเป็นผู้จัดการฝ่าย ระดับหัวหน้าของเหล่าชายฉกรรจ์มากมาย ภายนอก เธอก็คือผู้หญิงพิเศษคนหนึ่งที่แข็งแกร่งทั้งจิตใจและร่างกาย ด้วยตำแหน่งงานปัจจุบัน บวกกับความสามารถพิเศษที่เป็นของแถมจากการรับราชการ ทำให้เธอเป็นที่เคารพ ที่รัก และได้รับการยอมรับจากผู้ชายหลายคน และใคร ๆ ก็เห็นว่าเธอเป็นคนที่ทั้งเท่และเจ๋ง
แต่แท้จริงแล้ว ภายในใจของเธอมันเปราะบางชนิดที่พร้อมจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่ตลอดเวลา แต่เธอกลับต้องพยายามข่มมันเอาไว้ไม่ให้แสดงความอ่อนไหวนั้นออกมา เมื่อเจอปัญหา เธอจะพยายามอดทนและหาวิธีแก้ปัญหาเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้ มุ่งมั่น แน่วแน่ มั่นคง ไม่ยอมแพ้ ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ไม่มั่นคง ไม่แน่นอน เหมือนกับกำลังร้องตะโกนร้องให้ใครสักคนได้ยินจากในใจ เพื่อที่จะได้เข้ามาช่วยฉุดเธอออกไปจากวังวนของความเศร้านี่สักที ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นหรือดูออกว่าเธอมีมุมอ่อนไหวขนาดนั้น ยกเว้นพระเอกคนเดียวที่เห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอในแบบที่เธอเป็น ด้วยความสามารถพิเศษของเขา
นอกจากนี้ก็ยังมี part คู่รองที่กรุบกริบดี นางรองเป็นสาวเก่ง โปรไฟล์เลิศทั้งด้านชีวิตส่วนตัวและชีวิตทำงาน มาดสาวมั่น (ดีกรีความมั่นแรงมากจนอีโก้และน่าหมั่นไส้) ที่กลายมาเป็นคู่แข่งนางเอกในการตามจีบพระเอกไปเป็น partner ของบริษัทให้ได้ ด้วยหวังเลื่อนตำแหน่งอัปเกรดโปรไฟล์หาคู่ เพราะเธอกำลังตามหาว่าที่เจ้าบ่าวที่เพอร์เฟกต์ทุกกระเบียดนิ้ว เธอตั้งมาตรฐานสเปกผู้ชายไว้สูงลิ่ว และพยายามดันตัวเองให้เป็นคนที่เพอร์เฟกต์เพื่อที่จะได้เป็นสเปกของอีกฝ่ายเช่นกัน พูดง่าย ๆ ก็คือ จะได้ศีลเสมอกันนั่นแหละ แต่ก็ดันได้เข้าไปข้องแวะกับพระรอง หนุ่มเกรียนรักอิสระที่น่ารักจริงใจ ถึงอย่างนั้น มองจากดาวอังคารก็ยังเห็นเลยว่าคนแบบเขา มาตรฐานไม่ถึงอย่างที่เธอต้องการชัวร์
ทั้งที่ผู้ชายแบบพระรองนั้นยังไม่ได้ครึ่งของมาตรฐานที่นางรองตั้งเอาไว้สำหรับคู่ครองตัวเองด้วยซ้ำ แต่ก็แปลกที่คนนิสัยแบบเธอไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจรังงอน หรือพยายามสงวนท่าทีเพื่อแบ่งเขตอะไรขนาดนั้นเวลาที่อยู่กับเขา กลับกลายเป็นว่าเธอต้องคอยพึ่งพาขนมปังปิ้งที่เขาขับรถเร่ขายไปทั่วประเทศแบบดับเบิล 2 ชิ้น ให้เป็น comfort zone ของตัวเองในยามที่มีปัญหาเสมอ ส่วนเจ้าหนุ่มเองก็ยินดีจะอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเธอมีบางนิสัยที่ไม่ได้น่ารักเท่าไรนัก โดยเฉพาะเวลาที่พูดถึงนางเอก ซึ่งเป็นพี่สาวที่เขาสนิทและรู้จักมานาน
เพราะคนอย่างคุณพ่อที่พยายามหล่อหลอมนิสัยคนอื่นให้ได้ดั่งใจตัวเอง หลายคนถึงต้องปกปิดตัวตนเหมือนคนบาปไงครับ
ชีวิตเบื้องหลังของพระเอกนี่ค่อนข้างน่าสงสารเลยล่ะ เขาเองก็เจอมาหนักในแบบของเขา การที่เขามีภาวะเอ็มพาธ เขาจึงเป็นคนอ่อนไหวง่าย จับความรู้สึกของคนอื่นเก่ง โดยเฉพาะการรับรู้อารมณ์ความรู้สึกของคนอื่นแล้วซึมซับมาเก็บไว้กับตัวเอง จนหลาย ๆ ครั้งก็เอามาแบกไว้เอง ซึ่งถ้าเขาเป็นลูกบ้านอื่นมันอาจจะไม่มีปัญหาอะไรเลยก็ได้ แต่เขาดันมีพ่อเป็นนายทหารยศใหญ่ พวกบ้าอำนาจเต็มขั้น และชอบแสดงออกถึงอำนาจเพราะต้องการจะปกครอง การที่เขาเป็นลูกชายที่ไม่ตรงสเปกพ่อ ไม่เป็นไปตามความคาดหวังของพ่อ ไม่ได้ดั่งใจพ่อเลยสักอย่าง และพ่อของเขาก็ไม่ยอมเปิดใจ ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย
เพราะพ่อของเขามักจะตัดสินเขาง่าย ๆ ว่าเขาเป็นคนผิดปกติ แตกต่าง ป่วยจิต เป็นพวกแปลกแยก เก็บตัว ไม่เข้าสังคม และพยายามบังคับให้ตัวเขาเป็นลูกแบบที่พ่อต้องการ ทำให้ตอนแรก ๆ เขาต้องพยายามปกปิดอาการที่ตัวเองเป็น การโดนพูดกรอกหูอยู่ทุกวันว่าแกมันเป็นคนป่วย เป็นคนผิดปกติ ทำให้เขารู้สึกผิดและเหมือนเป็นคนบาป ทั้งที่มันไม่ผิดอะไรเลย บนโลกนี้มีคนเยอะแยะมากมาย ความแตกต่างเป็นเรื่องธรรมชาติไม่ใช่เรื่องผิดปกติ มีก็แต่พ่อของเขาเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นที่ไม่เหมือนคนอื่นอยู่ตลอด แต่เขาก็มีแม่ที่คอยปลอบประโลมใจว่าเขาจะต้องเหมือนคนอื่นไปทำไมกัน
ทว่าหลังจากสิ้นแม่ เขาเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ เพราะพ่อที่ไม่เคยเข้าใจและตัดสินว่าเขาเป็นพวกคนผิดปกติต่างจากมนุษย์มนาคนอื่น เขาจึงตัดสินใจแยกตัวออกมาตั้งหลักเอง ลงหลักปักฐาน ณ ใจกลางชนบทแห่งหนึ่งที่ (ดูเหมือน) เงียบสงบ ตอนแรกเขาก็พยายามปิดกั้นและกันตัวเองออกจากคนอื่นเหมืนอที่เคยทำ แต่เมื่อเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ได้สักพัก เขากลับพบว่าความวุ่นวายเป็นกันเองแบบชาวบ้าน ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ มันก็ไม่ได้แย่จนเขาต้องวิ่งหนีอีกครั้ง เหล่าคนในหมู่บ้านที่อาจจะมีนิสัยวุ่นวายน่ารำคาญไปบ้าง แต่ความใสซื่อและความจริงใจที่ทุกคนมีต่อเขาน่ะของจริงไม่เสแสร้ง จากที่เคยอึดอัดอยู่บ้างก็ปรับตัวได้ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ ณ ชนบทแห่งนี้
ที่นี่เขาได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่ต้องพยายามจะเป็นคนที่ตรงสเปก ตรงความคาดหวังของใคร ชาวบ้านอาจจะมองว่าเขาเป็นคนแปลกบ้าง เพราะความไม่รู้จักเอ็มพงเอ็มพาธอะไรนั่น แต่พวกเขาก็ไม่ได้ปิดกั้นสิ่งที่พระเอกเป็น ไม่ได้คาดหวังว่าเขาต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้แบบที่พ่อของเขาเป็น และทุกคนก็เป็นประเภทปากร้ายใจดี มีปากก็แซะ หยิกหลัง สร้างสถานการณ์เหมือนจะหยุมหัวกันอยู่ตลอดเวลา แต่แท้จริงไม่มีอะไรเลย ทุกคนรักใคร่และคอยช่วยเหลือกันทุกอย่าง ขนาดพระเอกที่เป็นคนหน้าใหม่ก็ต้อนรับอย่างดี และเมื่ออยู่ร่วมกันไป เขาก็กลายเป็นคนที่เข้ามาสร้างงานสร้างอาชีพให้กับคนที่นี่ แต่ในขณะเดียวกัน ที่เขาเริ่มมันได้จนสำเร็จ ก็เพราะการสนับสนุนและการร่วมแรงร่วมใจจากทุกคน จึงไม่แปลกที่เขาจะผูกพันและพยายามปกป้องคนที่นี่ด้วยความรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัว
คุณไม่ใช่คนแปลกประหลาดค่ะ เป็นคนใจดีต่างหาก การเป็นคนใจดีไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ ทั้งที่รู้ว่าทำไปก็ขาดทุน แต่คุณก็ยังยินดี… มันไม่ใช่สิ่งที่ใครก็ทำได้นะคะ
ถึงพระเอกจะเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นว่ามันคืออะไร รู้ว่ามันไม่ใช่ความแปลกประหลาดที่ทำให้ตัวเขา “แตกต่าง” จากคนอื่น แต่ตัวเขาเองก็มีความไม่มั่นใจอยู่เหมือนกันว่าคนอื่นจะเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นไหม ถ้าไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ตัดสินหรือตราหน้าเขา ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีปัญหา แบบที่พวกชาวบ้านในหมู่บ้านทุกคนที่ก็ไม่ได้รู้หรอกว่าเขามีภาวะเอ็มพาธ รู้แค่ว่าเขา “เป็นคนแปลกคนแบบนี้” แค่นั้น แล้วทุกคนก็ไม่ได้มาใส่ใจจับผิดอะไรเขา ไม่ได้ตั้งความหวังว่าเขาต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ ต่างคนต่างใช้ชีวิตกันไป มีความจริงใจให้กัน เขาถึงปรับตัวอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ได้
แต่การปรากฏตัวของคนแบบนางเอก ที่เขาอ่านออกว่าในใจเธอนั้นมันสิ้นหวัง แต่ภายนอกกำลังพยายามมากเกินไป มันออกจะเกินความคาดเดาของเขา แถมตัวเธอยังมีสัญลักษณ์แบบเดียวกับพ่อของเขา แรก ๆ เขาจึงขีดเส้นใส่เธอแล้วบล็อกเธอบ่อยมาก เพราะรู้สึกเหมือนโดนลากกลับไปอยู่ในวังวนเก่าตอนที่เขายังอยู่กับครอบครัว รวมถึงการที่เธอเอาแต่เก็บซ่อนความเจ็บปวดต่าง ๆ เพื่อที่จะแสดงออกมาแบบปกติธรรมดา มันก็ทำให้เขารู้สึกอึดอัดกับเธอไม่น้อย เพราะเขาคือคนที่ได้ยินว่าในใจของเธอร้องไห้ดังลั่นว่าไม่โอเค แต่สิ่งที่เธอแสดงออกมาคือปกติธรรมดามาก ๆ แถมยังพยายามที่จะสดใสร่าเริงด้วย เขาไม่เข้าใจว่าเธอจะต้องทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ใจร้ายกับตัวเองขนาดนั้นทำไม
ในขณะเดียวกัน เพราะมันแปลกที่เขาดันเอาใจใส่เธอผิดปกติ ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็คงจะพยายามมองข้ามไปแล้ว แต่เขาดันซึมซับความรู้สึกของเธอมาเยอะเกิน แล้วรู้สึกอยากจะช่วยเหลือหรือแบ่งเบาภาระทางใจของเธอมาบ้าง โดยที่อาจจะไม่รู้ว่าความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก การที่เขาใส่ใจเธอมากกว่าคนอื่น มันยิ่งทำให้เขากลัวว่าเธอเองก็จะตัดสินว่าเขาเป็นคนผิดปกติแบบเดียวกับที่พ่อเขาทำ แต่…เธอไม่เหมือนกับพ่อของเขา เธอเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นว่ามันไม่ใช่ความแปลกประหลาด ไม่ได้ผิดแผกแตกต่าง แต่เขาเป็นแค่คนใจดีธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ยินดีจะทำเพื่อคนอื่นได้ทุกอย่างทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะไม่ได้อะไรกลับมา ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเป็นคนแบบนี้ และไม่ใช่ใครก็ทำได้
เพราะฉะนั้น จากที่ปิดกั้นคนแบบเธอในตอนแรก เขาจึงค่อย ๆ เปิดใจให้เธอได้เข้าไปเรียนรู้ตัวตนของเขา และขยับเข้าไปทำความรู้จักเธอ เขาเองก็แน่ใจอยู่แล้วว่าเธอจริงใจ แล้วเธอเองก็พิสูจน์กับเขาแล้วเช่นกันว่าเธอไม่เคยตัดสินเขา เพียงแต่ตัวเธอเองก็ยังปิดกั้นอารมณ์และความรู้สึกบางอย่างตามประสาของคนที่ถูกปลูกฝังมาว่าต้องเข้มแข็ง ต้องอดทนให้ได้ อย่างแสดงความอ่อนไหวออกมา ตราบใดที่ยังมีสิ่งสำคัญที่ต้องทำ ซึ่งเธอเองก็น่าจะเป็นแบบเดียวกับที่เขาเคยเป็น ถึงจะอึดอัด แต่เขาก็เข้าใจว่าเธอกำลังฝืนตัวเอง และอยากจะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากพันธนาการนั้น
ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเราต้องปกป้องคนที่เชื่อในตัวเราเอาไว้
ถ้าเทียบกันแล้ว ตัวละครนางเอกนั้นเรื่องยังเปิดเผยปมเบื้องหลังออกมาน้อยมากเมื่อเทียบกับพระเอก เรารู้แค่ว่าเธอเป็นอดีตทหารหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ออกจากราชการแล้วผันตัวมาทำงานสายที่แตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง คือการเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทสุราสาขาปูซาน โดยเริ่มไต่เต้าขึ้นมาจากการเป็นเซลล์ธรรมดา ๆ เริ่มสร้างตลาดในท้องถิ่นตั้งแต่ตอนที่เจ้าตลาดยังครองก้อนเค้ก 100% ด้วยซ้ำ ตลอด 6 ปีที่เธอทุ่มเท เธอเข้าไปแย่งส่วนแบ่งก้อนเค้กจากเบอร์ 1 มาจนได้ ถึงตอนนี้จะยังเป็นแค่เบอร์ 2 แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปมากจากตอนที่เริ่มต้น
อีกอย่างที่เรารู้เกี่ยวกับนางเอก คือ เธอไม่มีพ่อแม่ เธออยู่กับยาย 2 คนและต่างคนต่างดูแลกัน และที่เธอตัดสินใจเข้ารับราชการในตอนนั้น ก็เพราะเรื่องของเงินเดือนและสวัสดิการนั่นแหละ แต่ยังไม่มีปูว่าเพราะอะไรเธอถึงออกจากราชการมาเป็นเซลล์ขายเบียร์ ยังไม่เล่าว่าพ่อแม่ของเธอเสียไปตอนไหนเพราะอะไร หรืออะไรที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นเดอะแบกทุกอย่าง ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดจนเก่ง แกร่ง และต้องซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ให้มิด เจ็บปวดหรือเศร้าใจแค่ไหนก็กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ความสดใสที่เปี่ยมไปด้วยพลัง ต้องเดินหน้าต่อด้วยความเชื่อที่ว่ามันต้องมีทางออก ทั้งที่ในใจยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำ แต่ขอลงมือทำก่อน ทางไปสู่ผลลัพธ์ไว้ไปแก้เอาหน้างาน
ถามว่าทำไมเธอถึงต้องทุ่มเทขนาดนั้น เพราะเธอมักซื้อใจคนอื่นด้วยความจริงใจของเธอเอง ทำให้เธอเป็นที่รักของเหล่าลูกน้องและคนอื่น ๆ ถึงอย่างนั้น การยืนอยู่ในจุดที่คนเคารพรัก มันตามมาด้วยภาระหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ ทุกคน “เชื่อ” ในตัวเธอจากผลงานที่เธอพิสูจน์ให้เห็น เริ่มต้นจากการขายเบียร์ไม่ได้สักขวด ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้จนก้าวขึ้นมาเป็นเบอร์ 2 ของท้องถิ่น อะไรที่คนอื่นทำไม่ได้เธอก็ทำสำเร็จมาหมดแล้ว มันจึงกลายเป็นความคาดหวังที่จะฝากชีวิตไว้กับเธอ เราจึงเห็นว่าเธอทะเยอทะยาน และทำทุกอย่างเท่าที่สมองจะคิดออกและสองมือสองขาจะทำได้จริง ๆ เพื่อมุ่งไปสู่เป้าหมาย เธอแบกความหวังและชีวิตคนที่ “เชื่อ” ในตัวเธอเอาไว้เยอะ เพราะฉะนั้น เธอจึงยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เธอต้องปกป้องทุกคนที่เชื่อในตัวเธอ นี่แหละ สาเหตุที่เธอดิ้นรนทุกอย่างจนละเลยตัวเอง
ถ้าจะให้พูดตามตรง ต้องสารภาพว่าการเปิดซีรีส์เรื่อง Brewing Love ขึ้นมาดู จุดเริ่มต้นคือความหล่อของผู้ชาย แต่อยู่ต่อเพราะความน่ารักใจฟู ยิ่ง อีจงวอน นะ ตอนเรื่อง Golden Spoon ว่าแย่งซีนพระเอกแล้ว เรื่องนี้มาเล่นเป็นพระเอกเองทำเอาไม่กล้ามองหน้าฮีตรง ๆ เลย เขิน! ส่วนปมปัญหาดราม่ามันก็น่าจะมีอยู่แล้ว แต่นี่รู้สึกว่าเขาน่าจะใส่มาแค่เบา ๆ เอาให้เรื่องมันกลมกล่อมเท่านั้นแหละ ไม่น่าถึงขั้นปวด head กลุ้ม heart หรอก หรือจริง ๆ แค่เห็นเขากระดกเบียร์กันก็ชุ่มคอตามแล้ว อุ๊ย! ไม่สิ เห็นเขาหวานกันมันก็ชุบชูใจดี ถือเป็นซีรีส์แนวฟีลกู้ดเบาสมองอีกเรื่องที่ได้ตามต่อจนจบแน่นอน เหมือนจะเป็นซีรีส์ที่ดูเมา ๆ แต่บรรยากาศมัน fulfill น่ารักมาก🍻
