“พี่จิ๊บ” ในความทรงจำ (จนกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง)

ช่วงสายของวันพฤหัสที่ 3 ธันวาคมที่ผ่านมา ได้รับรู้ข่าวการจากไปของรุ่นพี่ที่เคยเป็นทั้งเพื่อนและหัวหน้าในการทำงาน ผ่านจากหน้าข่าวของ MGR online เป็นการทราบข่าวชนิดที่ยากจะอธิบายความรู้สึกได้เพราะในเนื้อข่าวนั้นได้นำเอาเนื้อหาจากคอลัมน์บางส่วนที่ผู้เขียนเคยเขียนถึง “พี่จิ๊บ” (มารพิณ) เอาไว้ไปเป็นเนื้อหาประกอบข่าว เป็นการเขียนในวันที่ไม่คิดว่าพี่จิ๊บ จะเดินทางจากไปแบบไม่ได้ร่ำลากัน

การเขียนถึงพี่จิ๊บ หรือ มารพิณ ในเวลานั้น เพราะอยากยกตัวอย่างคนที่ก้าวข้ามทุกสิ่งที่เรียกว่าข้อจำกัดจนกลายเป็นนักเดินทางมืออาชีพ ลงมือทำจริง ๆ ไม่เคยนั่งฝันกลางวันไปวัน ๆ และนั่นคือพี่จิ๊บ หรือ ปิยะพงษ์ ป้องภัย หรือ มารพิณ ซึ่งทุกคนที่เคยทำงานร่วมกับเขาหรือได้รู้จักและคุ้นเคย จะรู้ดีว่า “พี่จิ๊บ” ไม่เคยมีข้อจำกัดใด ๆ เลยถ้าได้ลงมือทำ และมักจะให้ข้อคิดกับคนที่ได้ร่วมงานด้วยเสมอ ซึ่งเราเองก็เคยเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น

ทันทีที่รับทราบข่าวของพี่จิ๊บ การหารายละเอียดต่อเพื่อที่จะได้ไปอำลาเป็นครั้งสุดท้าย เหมือนจะไม่ยาก แต่เอาเข้าจริงก็ยากกว่าที่คิด เพราะขาดการติดต่อกันนานนับสิบปี ในโซเชียลมีหลายคนที่เขียนไว้อาลัย แต่ยังไม่มีใครมีรายละเอียดใด ๆ

จนกระทั่ง @ComTheerapat ติดต่อไปยังเพื่อนเก่าอีกคนที่เพิ่งกลับมาติดต่อกันเมื่อไม่นานนี้อย่าง @Tukko แห่ง Marketing Oops รายละเอียดในพิธีทางศาสนาจึงชัดเจนขึ้น แม้ว่าจะยังไม่ละเอียดมาก แต่ก็ทำให้รู้ว่าเราจะไปร่ำลาพี่จิ๊บก่อนที่การเดินทางครั้งใหม่ของแกจะเริ่มต้นขึ้นได้ที่ไหน

เป็นอีกครั้งที่เราต้องไปส่งคนที่เคยรู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่พี่จิ๊บก็เป็นพี่ที่สอนบทเรียนในการทำงานให้กับเราไว้อย่างมาก พี่จิ๊บ อาจไม่ใช่แรงบันดาลใจสำหรับเรา แต่พี่จิ๊บก็ทำให้เห็นว่าการใช้ชีวิตให้ได้อย่างที่ฝันไว้นั้น ไม่ต้องทำให้ยุ่งยากหรือซับซ้อน เราแค่ลงมือทำก็พอ จะสำเร็จหรือไม่ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือ “เธอลงมือทำ” หรือยัง

ในงานอำลาที่แทบจะเรียกได้ว่ามีคนจากหลากหลายวงการมารวมตัวกัน ล้วนแล้วเป็นเหล่าเพื่อน พี่ น้องที่เคยได้รู้จัก ได้ร่วมงานกับพี่จิ๊บมาแล้วทั้งสิ้น และเหมือน “พี่จิ๊บ” เองจะตั้งใจให้คนที่เคยร่วมงานกันได้กลับมาพบกันอีกครั้ง รอยยิ้มจากรูปที่อยู่หน้าศาลาของพี่จิ๊บ ทำให้เรานึกถึงบางประโยคจากหนังสือ “เจ้าชายน้อย” “เมื่อเราได้สร้างความสัมพันธ์ขึ้นมาแล้ว เราต้องรับผิดชอบต่อความสัมพันธ์ที่เราสร้างขึ้น” (Nous sommes responsables pour ceux qui nous avons apprivoise)

และเป็นเช่นนั้น แม้ว่าเราจะได้ไม่ได้เจอพี่จิ๊บมานานเกือบยี่สิบปี แต่เมื่อได้รับทราบข่าว สิ่งแรกที่ทำคือการหารายละเอียดเพื่อมาร่วมงาน ขณะที่ตุ๊กรับผิดชอบต่อสิ่งที่เรียกว่า “การสร้างความสัมพันธ์” ได้มากกว่ากับการเช็กข้อมูลเพื่อความชัดเจน แอดเฟรนด์กับคนแปลกหน้าที่ตุ๊กไม่เคยรู้จักเพื่อสอบถามข่าวและกระจายข่าว “พี่จิ๊บ” ให้ทุกคนทราบ เป็นการแสดงความรับผิดชอบต่อความสัมพันธ์ระหว่างกันเป็นครั้งสุดท้าย

ในการเดินทางของชีวิตบางช่วงเวลา เราอาจเจอคนที่จริตตรงกัน ได้คบหากันยืดยาว บางคนผ่านเข้ามาเพื่อให้ประสบการณ์ชีวิตโดยที่ไม่ผูกพันกัน บางคนผ่านเข้ามาเพื่อสอนให้เรารู้ว่าการสร้างความสัมพันธ์นั้นต้องระมัดระวังเพียงใด แต่ท้ายที่สุดแล้วเราต่างก็ต้องเดินทางไกลเพียงลำพัง เหลือแต่เพียงเรื่องในอดีตในนึกถึง

ถ้าวันนี้คุณได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นมาแล้ว ก็ขอให้เป็นความทรงจำที่ดีบนความสัมพันธ์นั้น เมื่อถึงวันที่ต้องจากจากกันจะได้มีรอยยิ้มและความยินดี ที่ครั้งหนึ่งเคยได้ผ่านพบมารู้จักกัน

แด่การเดินทางครั้งใหม่ของ “พี่จิ๊บ” ปิยะพงษ์​ ป้องภัย