เขียนถึง “เปเล่” ไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ยังติดลมขอร่ายต่อ เพราะมีน้อง ๆ ถามมาว่า “ไข่มุกดำ” จากบราซิลผู้ล่วงลับนี้ตอนหนุ่ม ๆ เก่งระดับไหน สมคำล่ำลือจริงหรือ เกิดไม่ทันได้ดู ถ้าเทียบกับดิเอโก มาราโดนา หรือลิโอเนล เมสซี่ และคริสเตียโน่ โรนัลโด้ในยุคนี้ ใครคือราชาลูกหนังโลกตัวจริงกันแน่?
ก่อนอื่นต้องบรรยายลักษณะการเล่นของ “เปเล่” ให้พอเห็นภาพกันก่อน ถ้าเทียบกับสามรายที่ยกมาเทียบเคียงนั้น บอกได้เลยว่า “เปเล่” มีความเป็นกองหน้ามากที่สุด ผิดกับ มาราโดนา ที่มีความเป็นมิดฟิลด์สูง ชอบถอยตัวเองลงมาให้มีพื้นที่ แล้วระเบิดความเร็วไปพร้อมกับลูกฟุตบอลติดตัว
ส่วนเมสซี่กับโรนัลโด้นั้นมีความเป็นผู้เล่นปีกอยู่ในตัวด้วยกันทั้งคู่ มีลีลาการลากเลื้อยริมเส้นแล้วคอยหาจังหวะผ่านบอลให้เพื่อนทำประตู หรือจบสกอร์เองถ้าโอกาสเปิด โดยเฉพาะโรนัลโด้ ตอนหนุ่มนั้นก็เป็นปีกจอมสับเต็มตัว ก่อนจะขยับขึ้นไปเล่นเป็นศูนย์หน้าในช่วงปลายอาชีพ
ถ้าจะให้ระบุตำแหน่งที่ “เปเล่” เล่นให้ชัดเจนสุดก็ต้องบอกว่าเป็น “หน้าต่ำ” ตำแหน่งที่สูญหายไปแล้วในโลกฟุตบอลยุคปัจจุบัน
จุดเด่นของเขานอกจากจะเป็นนักฟุตบอลที่มีพรสวรรค์สูงแล้ว ยังมีความครบเครื่องที่สุดด้วย ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกโหม่ง ถ้าย้อนกลับไปดูประตูในนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกปี 1970 กับอิตาลี จะเห็นว่าดาวเตะชาวบราซิลเลียนผู้นี้นั้นเทคตัวได้สูงและอยู่กลางอากาศได้นานเพียงใด
“เปเล่” ยังเป็นคนที่เล่นได้สองเท้าและประสานงานกับเพื่อนร่วมทีมคนอื่น ๆ ได้ดีที่สุด เขาใช้สมองหรือญาณวิเศษในการอ่านเกม และรู้ตำแหน่งของกองหลัง และเพื่อนร่วมทีมรอบ ๆ ตัวได้เป็นอย่างดีว่าอยู่ตรงไหนกันบ้าง อย่างเช่นลูกที่เขารอและไหลบอลให้ คาร์ลอส อัลแบร์โต้ กัปตันทีมวิ่งเติมขึ้นมาจากแดนหลังกระหน่ำเป็นประตู 4-1 เหนือทีมอัซซูรี่ เมื่อปี 1970
หลายคนบอกว่าที่ “เปเล่” ดูเก่งกาจผิดมนุษย์มนาในยุคนั้น เพราะฟุตบอลยังเล่นกันช้า และเปิดพื้นที่ให้เล่นมากไม่เหมือนยุคนี้ ส่วนหนึ่งก็คงไม่ผิดหรอกครับ แต่เกมลูกหนังยุคนั้นก็มีความโหดและตุกติก ไม่มีวีเออาร์และกรรมการไม่ได้ปกป้องผู้เล่นพรสวรรค์สูงเหมือนในยุคนี้หรอกครับ เสียบกันดิ้นลุกขึ้นมาได้ก็เสียบอีก บางทีมจากอเมริกาใต้ถูกเรียกว่าเป็น “สัตว์ป่า” ขนาดนั้น
ดังนั้น กองหน้าที่เอาตัวรอดได้จะต้องมีความเก่งกาจ และรอบจัดเอามาก ๆ ถึงจะผ่านสันดอนความโหดเหล่านั้นมาได้
“เปเล่” อาจเป็นรองอีกสามคนนั่นเรื่องความรวดเร็วและความแข็งแกร่ง ไม่สามารถเลี้ยงบอลยาว ๆ กว่าครึ่งสนามหลบคู่ต่อสู้เหมือน “มาราโดนา” แต่เขาก็มีสมดุลอันน่ามหัศจรรย์ของร่างกายเข้ามาแทนที่ การหมุนและพลิกตัวออกทางไหนก็ได้ ยากยิ่งที่กองหลังรายไหนจะเดาทางออก
ถ้าให้เลือกคนที่มีอิมแพ็กกับทีมมากที่สุด ผมว่ายังเป็น “เปเล่” กับ “มาราโดนา” ใกล้เคียงกันครับ แต่ถ้าจะพูดเรื่องความสำเร็จนั้น “เปเล่” กินขาดเพราะพาบราซิลเป็นแชมป์โลกได้ถึงสามสมัยในสามทศวรรษ คือปี 1958, 1962, 1970 ส่วน “มาราโดนา” นั้นพาอาร์เจนตินาได้แค่สมัยเดียวคือปี 1986 น่าเสียดายที่ปี 1978 เขาไม่ติดทีมเพราะโค้ชมองว่ายังเด็กเกินไปบนวัย 18 ส่วนปี 1990 เตี้ยมหากาฬก็ได้แค่รองแชมป์ แต่ถ้าพูดถึงความเร้าใจก็ต้องยกให้กับ “มาราโดนา”
ที่แน่ ๆ สุดท้ายแล้ว “ราชาลูกหนัง” ทั้งสองคนก็หนีความตายไปไม่พ้น ต้องขึ้นไปเล่นฟุตบอลให้เหล่าทวยเทพได้ชมกันในภพภูมิอื่นแทน
ทิ้งผลงานไว้เป็นแบบอย่างให้แฟนบอลรุ่นหลัง รวมทั้งช่วยตัดสินด้วยว่าใครคือ “ราชาลูกหนังโลก” ตัวจริงกันแน่?
