ทุกช่วงชีวิตของคนเรามักจะเกี่ยวพันกับสิ่งเล็กๆที่เรียกว่า “เพื่อน” เสมอ ด้วยปริมาณแตกต่างกันไปตามสถานภาพและโอกาสของแต่ละคน
จากสภาพสังคมทุกวันนี้ที่มีแต่ความเร่งรีบ ทุกคนต้องนึกถึงแต่ผลประโยชน์ความก้าวหน้าของตนและครอบครัว บางครั้งอาจจะลืมเลือนคำนี้ไปบ้าง จนปัจจุบันเลยกลายเป็นสิ่งหายากที่สุดไปแล้วอย่างไม่น่าเชื่อ
ทุกวันนี้ถ้าคุณโชคดีมีใครให้เดินกอดคอแบบเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจว่านั่นคือคนคุณที่ไว้ใจได้ พร้อมที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุข ให้คำปรึกษาแม้ในยามยาก มีความจริงใจกับคุณ ขอให้ตระหนักไว้เถิดว่านั่นคือสิ่งที่มีค่าในชีวิต
ตอนวัยรุ่นทุกคนคงมีเพื่อนมากมายไม่ผิดกัน อย่างผมเล่นกีฬา เด็กๆชอบคบเพื่อนที่มันนิสัยแก่นทโมนยิ่งนัก ไม่รู้เป็นอะไร เบื่อๆก็พากันหนีโรงเรียน ไปเล่นบอลบ้าง แอบไปดูหนังบ้าง วิ่งหนีเด็กโรงเรียนอื่นไล่ตีบ้างก็เคยมี แม้ในยามเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ชีวิตก็ยังเป็นเหมือนเด็กกลางค่อนไปทางหลังห้องอยู่ตลอดเวลา ไม่ค่อยตั้งใจเรียน คิดย้อนกลับบางครั้งยังนึกเสียดาย โชคดีที่ยังมีลูกฮึดในยามสอบเข้าอยู่บ้าง เลยยังพอเอาตัวรอดมาได้
มีเวลานั่งคุยความหลังเพื่อนบางคนตั้งข้อสังเกตแบบเข้าข้างตัวเองว่า หากพวกเราไม่เกเรเสียบ้างในตอนนั้น นั่งเงียบเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้ อาจจะไม่ได้ดีขนาดนี้ก็เป็นได้ จะว่าไปแล้วประสบการณ์แปลกๆ บางครั้งก็สอนให้เราแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เป็นเหมือนกัน
พอโตขึ้นมาการเลือก “เพื่อน” คือสิ่งสำคัญไม่แพ้เรื่องอื่นในชีวิตคนเรา แต่ไม่มีหลักสูตรใดสอน เขาถึงมีภาษิตว่า “คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล” แล้วอย่าคิดทีเดียวนะครับว่า พออายุมากขึ้นแล้ว ประโยคนี้จะไม่สำคัญ ผมบอกเลยว่ายิ่งต้องใช้ ยิ่งต้องระมัดระวังในการเลือกคบคน
“คบคนเช่นไร ก็ย่อมเป็นคนเช่นนั้น” คนเราจะรุ่งหรือจะร่วง นอกจากจะต้องมีศิลปะในการเลือกคบเพื่อนแล้ว ก็ยังต้องมีศิลปะในการรักษาเพื่อนดีเหล่านั้นไว้ให้ได้นานๆด้วย
หากมีใครที่ให้คำปรึกษา กล้าตักเตือนคุณในยามหลงลืมตัวไปบางขณะ นั่นคือวิธีการสังเกตเพื่อนที่น่าคบ ดีกว่าคบคนที่เห็นแต่ตอนสนุก พอเวลาคุณกำลังเดินลงหน้าผา ก็ปล่อยให้ไปโดยไม่ปริปากเตือน
“เพื่อน” คือคำที่ทุกคนอาจจะลืมเลือนไปบ้างในช่วงชีวิตที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างครอบครัว แต่พอเข็มเวลาเดินมาถึงจุดที่เหมาะสม เห็นหลายคนกลับมาโหยหาอยากเจอเพื่อนเก่า ต้องการเจอคนที่เราอยู่ด้วยแล้วเรามีความสุข เพราะมนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมที่จะต้องอยู่รวมกัน
แม้กาลเวลาผันผ่านไป สถานภาพและบทบาทของเพื่อนแต่ละคนอาจจะเปลี่ยนไป ไม่ใช่ทุกคนที่เหมือนเดิมได้ แต่หากคุณสามารถรักษา “เพื่อนแท้” ไว้บ้างในชีวิต นั่นคือสิ่งที่มีคุณค่ายิ่งนัก แน่นอนปริมาณมิได้สำคัญเท่าคุณภาพ หากมีเพื่อนจริงๆเพียงนับนิ้วมือเดียว ก็ยังดีกว่ามีคนรู้จักหลายสิบหลายร้อยคนเป็นไหนๆ
