เดี๋ยวนี้ผมต้องกลับมาสัมภาษณ์คนเยอะอีกครั้ง ไม่ใช่ในรายการโทรทัศน์นะครับ แต่เป็นเพราะต้องการหา “คน” เข้ามาช่วยทำงาน หรือทดแทนตำแหน่งที่คนเก่าลาออกไปก็มี
ความจริงก็ร่ำเรียนมาทางนี้แหล่ะนะครับ แต่อยากเป็นสื่อ สุดท้ายพอมาเปิดบริษัทเองก็ต้องงัดวิชาเก่าๆขึ้นมาใช้อีกครั้ง แน่นอนทุกองค์กรต้องการคนดีคนเก่งมาร่วมงาน แต่ทุกวันนี้การรับคนใหม่ มันก็เสี่ยงตาดีได้ตาร้ายเสีย บางทีก็ท้อเหมือนกัน เด็กหลายคนที่มาสัมภาษณ์มีแนวความคิดเพียงอยากจะหางานสบาย รายได้ดี สถานที่ทำงานอยู่ใกล้บ้านหรือใกล้ออฟฟิศแฟน มากกว่าจะพิจารณารายละเอียดของเนื้องาน ตำแหน่งหรือความท้าทายในการเจริญเติบโตต่อไปในหน้าที่หรือ Career Path ของตัวเอง
ใครที่เคยดูหนังจีนสมัยก่อนมาคงเคยเห็นว่า การจะได้เป็นจอมยุทธ์นั้นต้องหาบน้ำผ่าฟืนขนาดไหน ก่อนจะได้ฝึกวิชาอย่างจริงจังและก้าวขึ้นมาเป็นหนึ่งในยอดฝีมือได้
ถ้าคิดถึงแต่เรื่อง “เงิน” และ “ความสบาย” มาก่อน จนลืมเลือนเรื่อง “งาน” หรือความใฝ่ฝันส่วนตัวว่าจริงๆแล้วตนเองอยากทำอะไร เป็นอะไร เป็นเหมือนใคร
นอกเหนือจากนี้ เมื่อมีชีวิตอยู่มานานๆเข้าๆ ผมสังเกตเห็นว่า คนที่ไม่ประสบความสำเร็จมักจะมีลักษณะอยู่อย่างหนึ่งครับ คือไม่ยอมปรับตัวให้เข้ากับอะไรเลย เคยทำอะไรยังไง ก็จะทำอยู่อย่างนั้นไม่ยอมไปไหน ไม่ว่าจะมีคนบอกคนสอนอย่างไร หวังให้ทุกอย่างปรับเข้าหาตัวเองหมด
พอตัวเองได้อยู่ในคอมฟอร์ต โซนก็ดีใจว่าสบายแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าระยะยาว เมื่อมีคนอื่นหรือเด็กใหม่เข้ามามีความสามารถมากกว่า พัฒนาดีกว่า ตัวเองก็จะเหมือนคลื่นลูกเก่าที่ถูกซัดตกทะเลไป
ครั้งหนึ่งในชีวิตผมเองเคยตัดสินใจรับตำแหน่ง “หัวหน้าข่าวกีฬา” และต่อมาเป็น “บรรณาธิการข่าวกีฬา” ก่อนงานผู้บรรยายหรือผู้ประกาศ
แน่นอนครับงานหนังสือพิมพ์รายวันตอนนั้นเป็นงานหินและต้องรับผิดชอบเยอะ ทั้งๆที่รายได้ก็ไม่ได้สูงมาก แต่ผมอยากทำเพราะเป็นความฝัน มันเป็นความท้าทาย และด้วยความคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ถ้าไม่ได้ทำตอนนั้นแล้วก็อาจจะไม่ได้ทำอีกเลย สุดท้ายก็เป็นประสบการณ์อันล้ำค่ำ ได้วิชา และทำให้ผมรู้จักคนเยอะมาก
คิดถึงตัวเองตอนนั้นแล้ว ไม่อยากให้เด็กรุ่นใหม่สร้างกำแพงอะไรขวางกั้นตัวเอง ขอแค่เพียงซื่อสัตย์ต่อความฝันของตน แล้วเดินไปหามันทุ่มเทและอดทน ระหว่างทางอาจจะเจออุปสรรคหรืออะไรยากๆหินๆ แต่มันจะทำให้คุณเก่งขึ้น อย่าเลือกแต่จะกินของง่าย ถ้าผ่านมันไปได้สักวันหนึ่งโอกาสประสบความสำเร็จจะอยู่ไม่ไกล
